A WAY – een terugblik

In 2023 liepen we van Sign+ project space in Groningen naar de Supermarket Art Fair in Stockholm met een loopband op een kleine bolderkar. Precies een jaar later, op 16 februari, liepen we vanaf station Amersfoort een rondje van 18 km richting de duinen, om een dag uit onze reis na te bootsen. Onze monotone, stream-of-consciousness dialoog van deze wandeling werd getranscribeerd vanuit een audiobestand.

Goed, toch?
Tel tot tien en loop weg.
Een twee.
Een twee drie vier.
Blijf praten.
Blijf praten. Ik moet testen of het gaat werken.
En dan komt de trein.
Laten we het daar gewoon in stoppen.
Voor goed?
Ja.

We begonnen vorig jaar aan het project terwijl we heel weinig van elkaar wisten en op de een of andere manier eindigde het op dezelfde manier. We hadden geen andere keus dan halverwege onze levensverhalen te vertellen en te beluisteren, want er zat niets anders op. Elke dag liepen we 6-7 uur en lieten we alle verhalen de vrije loop.

Ik ben altijd de leider, elke dag.
En zonder mij zou dit project helemaal naar de klote gaan.
En ik ben er moe van.
Ik zal niet meer de leider zijn.
Misschien.
Ik ben er moe van.
Wat?
Je bent emotioneel.
Het is gewoon emotioneel

Je vertelde me over al je vrienden en hun omstandigheden, waarom hun ouders scheidden en op wiens zus ze verliefd waren, en ik luisterde, knikte en stelde vragen en vergat het dan onmiddellijk. Het spijt me, maar ik kan me zelfs geen enkele naam herinneren.

Ik heb de leiding.
Ja.
Ik heb de leiding.
O ja.
Ja, ja, ja.
Word je vaak boos?
Ja.

Je hebt me veel over je vrienden en familie verteld. Ik herinner me alles. Niet dat het een wedstrijd is. Maar zo werkt mijn geheugen nu eenmaal.

Dat is echt waar.
Waarom?
Omdat ik eerder boos op je ben geweest.
Ik weet het niet.
Maar het is zo gemakkelijk.
Je vervalt zo weer in oude gewoontes.

Op wie word je nog meer boos?
Ja, eigenlijk niet veel mensen.
Dus ik wil zeggen dat het een voorrecht is, maar dat is het niet.
Ik weet het niet, dat is het niet.
Ben ik net boos geworden?
Nee nee.

Niemand heeft me ooit in mijn gezicht verteld dat ze me haatte en ik denk er semi-regelmatig aan. Het maakte me heel blij toen je dat tegen me zei, omdat ik dacht dat het betekende dat ik eindelijk tot je door drong, dat ik erin was geslaagd je zo enorm te irriteren. Ik was blij dat ik weer impact kon hebben op mijn omgeving en het gaf mij het gevoel dat ik de controle had.

Zijn je ouders trots op je?
Eindelijk,
Ik weet het niet.

Het voelde goed om erachter te komen waar je onzeker over was, omdat ik daardoor een beter gevoel over mezelf kreeg, alsof ik aan het winnen was, omdat er niemand anders in de buurt was om van te winnen, dus jij moest het wel zijn. Het voelt niet als winnen tenzij iemand anders verliest.

Waarom hebben ze hier een hek neergezet?
Om het te beschermen tegen wie?
Van de mensen?
De mensen.
God, je kunt hier komen.
Kijk hiernaar.
Wat saai.
Het is mooi.
Het is mooi, maar het is behoorlijk saai.
Je bent een stadsmens.
Nee, een mensenmens.

Toen we bij Supermarket Art Fair in Stockholm aankwamen en werden uitgenodigd om een kleine presentatie voor de pers te geven, sprak je in het Zweeds en vertelde je het publiek dat ik je in alle opzichten had overtroffen en dat ‘de toekomst vrouwelijk is’. We hadden net een hele grote prestatie behaald en toen had je het gevoel dat je er allemaal overheen moest pissen, het goedkoop moest maken en tegelijkertijd mij voor de gek moest houden. We waren op dat moment weer vrienden en je bracht me in verlegenheid. Het is alsof je wilt dat mensen zien dat je het niet serieus neemt, zodat als iets dat je doet niet goed wordt ontvangen, je het gewoon kunt wegwuiven en het je ego geen pijn doet.

Verlang je minder naar aandacht?
Je hebt dus geen macht.
Leuk om aandacht te krijgen voor iets dat je… iets dat je met opzet hebt gedaan.
Kun je een voorbeeld geven?
Als je bijvoorbeeld iets leuks maakt en je krijgt er de aandacht voor, dan is het leuk.
Het geeft de aandacht waarde.
En nu is het leeg.
Alsof ik zo mooi ben.

Toen je het radiostation van RTV Noord sprak, konden ze je niet zo goed horen en vroegen ze of het net een romantische vakantie was. Toen sloten ze je af, het maakte me zo kwaad, maar ik kon het je ook niet kwalijk nemen, ook al wilde ik dat heel graag.

Je bent in september 29 geworden, toch?
Ja.
Ik heb je dit al eerder verteld, precies op de dag dat hij 30 werd…
Werd hij oud.
Ja.
Het was als van de ene op de andere dag, het was gek.
Je bent nog steeds…
23.
Ja.
24 maart.
Ja.
Ik ben nog maar net begonnen.
Ja.
Dit is echt mijn tijdperk van niet meer denken.
Ik zoek gewoon een bepaalde vorm van vrede.
Ja.
Alsof het lopen…

Toen je moest plassen, bleef ik lopen. Omdat ik bij je weg wilde lopen. Je werd boos en zei dat ik moest wachten. Ik bleef het doen omdat ik voelde dat je al zoveel invloed had op mijn besluitvorming.

Het is net als meditatie.
Het was marteling.
Ik vond het erg leuk.
Ja, ik bedoel, dat heb ik ook gedaan.
Net als achteraf heb ik het gevoel dat ik altijd het gevoel had dat avontuur dood is. Nou ja, alles is gedaan.
Nee, maar er kan meer absurditeit zijn en het kan meer lijken op…
Ik vind altijd een uitweg in de absurditeit.

Er was een nacht dat je wilde overnachten bij iemand van Tinder. Ik vond dat hij er gewelddadig uitzag. Dat was een van de weinige keren dat ik me beschermend voelde. Wat helemaal niet nodig was.

Maar voor mij wat het vermoeiend maakt.
Dat je altijd aan iemand moet vragen.
Kan ik hier slapen?
Je slaapt altijd op een andere plek.
Oké, maar we hadden die verdomde tent kunnen gebruiken.
Nee.
Als je het echt niet zo leuk vond, alsof we elke keer die verdomde warme douche nodig hadden.
Ja, ja, ja.
Omdat ik weet dat het aanpassen veel energie kost.
Dat ding.
We zijn niet meer nomadisch.
En aan het einde van die verdomde lange dag begint de uitdaging.
Jaaa Jaaa.
Normaal gesproken doorloop je al, mentaal, al deze scenario’s van de mensen waar je overnacht.
Wat je tegen ze kunt zeggen.
Hoe je jezelf opnieuw zou kunnen uitleggen in het project.

Het voelde als een wedstrijd. Wie zal als eerste breken. Hetzij mentaal, hetzij fysiek.

Voor sommige mensen draait dit leven niet om plezier.
Ja.
Het is meer een.
Het gaat erom dat je een professional bent.
Professionaliseren.
Professioneel zijn.

Elke dag loop ik rond en ik hoop dat ik het zie…
Een brandend gebouw.

Voor mij voelde de communicatie niet eerlijk. Omdat jij je in je moedertaal kon uitdrukken. Ik kon het niet. Dus de manier waarop ik mezelf uitdrukte, voelde altijd tekortschietend. Zelfs nu ik dit typ, voelt het niet als mijn eigen stem. Maar meer iemand uit een Netflix-serie of zoiets.

We hebben over veel dingen gesproken.
Ik zou vandaag kunnen lopen.
In principe niet stoppen.
Ook mentaal.

Ja.
Niet te stoppen.
Ik denk dat de enige keer dat ik je echt kwetste, was toen ik je vertelde dat je adem stinkt.
Ja.

Ik weet het niet.
Ik heb het gevoel dat we niet veel overeenkomsten hebben.

lilydollner.com
olivierarts.com