Laat de avonturen maar komen

  • opstarten

In deze rubriek schrijven zes jonge beeldend kunstenaars die in 2021 afstudeerden aan een kunstacademie in Nederland brieven aan elkaar waarin zij vertellen hoe het opstarten van hun leven als beeldend kunstenaar hen vergaat en waar ze mee bezig zijn. Om de beurt schrijft een van de zes kunstenaars aan de anderen wat hem of haar bezighoudt. De kunstenaars die meewerken aan deze rubriek zijn: Lauren Raaijmakers (afgestudeerd aan de WdKA), Leonie Fernhout (WdKA), Jelle van Kuilenburg (ArtEZ), Repelsteeltje (WdKA), Hannah Meijer (HKU) en Loes van Reijmersdal (St. Joost).

Lieve lezers,

Al sinds ik mijn vorige brief schreef was ik benieuwd naar wat ik hier ga schrijven. Hoe zou het met mij gaan, hoe verloopt het met de anderen, wat zullen zij schrijven en welke ervaringen heeft iedereen in de tussentijd opgedaan? Terugkijkend op de brieven lees ik iedereens struggles en ook hoe iedereen groeit, ook al zien we dat zelf misschien niet meteen.

Op basis van wat we ‘falen’ noemen, leren we onze grenzen stellen om ons kunstenaarschap vorm te geven

We schrijven over falen, zoeken naar balans en over vermoeidheid. Dat we onze kostbare ateliertijd moeten opofferen aan bijbaantjes en onze grenzen overschrijden om te kunnen leven en voldoen aan de verwachtingen van deze maatschappij. Op basis van wat we ‘falen’ noemen, leren we onze grenzen stellen om ons kunstenaarschap vorm te geven. We hebben tussen de regels van falen door, eigenlijk leermomenten, allemaal al stappen gemaakt in onze ontwikkeling. Zowel persoonlijk als in onze praktijken. Wat ik bovenal zie zijn moedige kunstenaars, die steeds opnieuw motivatie en tijd zoeken om door te gaan. Het vraagt een vorm van kwetsbaarheid, om je over te durven geven aan waar je hart van volstroomt, ongeacht of de uitkomsten ‘succesvol’ zijn. Want alles wat je doet waar je energie van krijgt en liefde in stopt is in mijn ogen een stap vooruit in onze kunstenaarsreis. Ook als dit niet voldoet aan de verwachtingen van anderen.

De tijd leert mij om minder verwachtingen te hebben en minder de druk te voelen om te voldoen aan die van anderen. Ik zou ‘naar verwachting’ afgelopen mei startten met een traject bij het GGZ, ik wacht nog steeds. Dat zegt ook wel iets over de algehele geestelijke gezondheid van Nederland. Ondertussen werk ik aan m’n herstel en gaat het steeds beter op eigen kracht. Misschien moet vertragen meer aangemoedigd worden in plaats van ‘tijd is geld’. Ik prijs liever de mensen die hun dromen en hart volgen in plaats van de nullen voor de komma op de bankrekening. Waarom kunnen we niet doen wat ons energie geeft, goed is voor onze gezondheid en ontwikkeling, of iets bijdragen aan deze samenleving zonder de rol van geld? Een warm en oprecht hart kan je tenslotte niet kopen.

Misschien moet vertragen meer aangemoedigd worden in plaats van ‘tijd is geld’

Die wachtlijst houdt mij erg tegen in het aanmelden voor Open Calls, leerprogramma’s en residencies. Meerdere keren schreef ik motivatiebrieven, en deed ik pogingen om mijn Artist Statement te herschrijven. Ik kom niet uit m’n woorden en blijf maar schrijven tot ik totaal de draad kwijtraak in plaats van dichter bij de kern kom. Mijn herstel slurpt mijn energie op en voor kunst heb ik nog steeds weinig tijd. Ik was begonnen aan een serie tekeningen van herinneringen met kostbare momenten van mijn vader en mij. Door de emotionele lading kom ik hier amper mee vooruit omdat ik de tijd en vooral ruimte niet heb. Dat is pijnlijk want kunst is mijn safe space. Soms wordt mijn geduld op de proef gesteld om de balans te behouden en niet meteen helemaal op te gaan in energiegevers. In ieder geval duidelijk geen gebrek aan motivatie.

Kunst is mijn safe space

Terwijl jullie dit lezen ben ik in Kaapverdië. Ik ga mee met The Artist Way Initiative Festival (TAWI), georganiseerd door Naomi King. We gaan met internationale en lokale kunstenaars de muren van een school schilderen en de omgeving kleur geven. Verder is er een cultureel educatief programma met workshops voor de studenten, en wordt kunst ingezet om de community te verbinden. De kracht van kunst is onbeschrijfelijk.

De kracht van kunst is onbeschrijfelijk

Sinds ik stage heb gelopen bij Naomi help ik wel eens mee met muurschilderingen. En net als bij mijn deelname aan de Open Call uit m’n vorige brief, voel ik op zulke momenten dat hier m’n hart ligt. Ik geniet ervan en het geeft mij kracht om door te gaan. Naast TAWI heb ik nog een paar leuke projecten op de planning staan. Ik ben dankbaar voor degenen die mij deze kansen geven om te groeien in mijn tempo. Laat die avonturen maar komen!

Wat zijn jullie tips voor het herschrijven van je Artist Statement?

Ik zie jullie reacties graag tegemoet via redactie@bk-info.nl

Liefs,
Loes

Meer Artikelen

ADVERTENTIES