Eindhoven, 7 oktober 2021

Lieve Allen,

Zo begon de afscheidsbrief van Judith, de speculatieve vrouw die koos voor euthanasie omdat ze mentaal on-draaglijk leed. Mijn afstudeerwerk ging over haar. Ik koos voor het onderwerp euthanasie omdat het me nauw aan het hart ligt. De wens om dood te willen, de menselijke autonomie en de complexiteit van het discours. Echter laat het project zich niet leiden door sentiment, maar door analytisch de beeldtaal omtrent het onderwerp te onderzoeken. De kennis die ik had geleerd over het afbeelden van leed heb ik hier toegepast. Ik verfijnde mijn beeldtaal en luisterde nauw naar de verhalen. Op de telefoon van Judith speelt een video van lelies die sterven. Begeleid door de muziek van Simeon ten Holt, Bagatelle VII. Andantino. Ik had het mezelf ontzettend lastig gemaakt en ondanks dat ik met hoge punten slaagde voelde het alsof ik gefaald had. Dit lag veelal aan mijzelf. 

Ik koos voor het onderwerp euthanasie omdat het me nauw aan het hart ligt

Ik nam afstand van Judith. Ik moest door en besloot later bij haar terug te keren. Ik verbrak het wurgcontract om te excelleren met mezelf en begon gelijk aan een nieuw project samen met het collectief Eyerod. We waren uitgenodigd om een nieuwe performance te tonen op de kunstbeurs ReA! in Milaan. Polly Wilson en Davide Amato zijn de oprichters en performers. Raphael Schuler en Chris Baas maken de muziek. Ik was verantwoordelijk voor de visuals en kleding. We vertrokken een week van tevoren naar Milaan met enkel de titel: Glitch in the Shrine, inspiratie uit Simulacra and Simulation van Jean Baudrillard en drie fases bestaande uit cleanse, feast and sacrifice. Polly organiseerde de oefeningen die de performance vorm zouden geven. Het was intens en de sfeer broeierig. Zonder het toeziend oog van een instituut ervaarde ik een enorme vrijheid tussen de klamme muren. Onder hoge spanning begon onze eenmalige performance die uiteindelijk een uur duurde. De rijke man in het publiek besloot het zelf te filmen in plaats van de originele documentatie aan te schaffen, helaas. Toch vertrok ik euforisch richting huis, honderden euro’s lichter maar wel met een fles Cynar op zak. 

De rijke man in het publiek besloot het zelf te filmen in plaats van de originele documentatie aan te schaffen, helaas

Sinds mijn afstuderen werk ik in de duurzame kledingwinkel van mijn ouders, Vielgut in Eindhoven. Ik vind het fijn dat ik nu wat meer tijd met ze kan doorbrengen. Ze steunen me in mijn kunstenaarschap en begrijpen dat ik soms flexibel moet kunnen zijn. Overdag sta ik in de winkel en vanaf een uur of tien hang ik met een kromme rug over mijn laptop heen. De afgelopen weken spendeerde ik mijn avonden achter de laptop schrijvend samen met Pernilla Ellens. We schreven een introductie voor Death Book III van de uitgever Baron Books. Pernilla bood me deze kans nadat ze me interviewde over mijn afstudeerwerk voor Metropolis M. Het was ontzettend leerzaam om samen met een ervaren schrijver aan een stuk te werken. Ondertussen komt de Dutch Design Week eraan. Een van de drukste weken van het jaar voor de winkel. Onverwacht mag ik meedoen met de talent pressure cooker van BioArt Laboratories. Hier ga ik een urn omhuld met ‘huid’ verder ontwikkelen. Het prototype van de urn wordt daar gepresenteerd tijdens de Dutch Design Week. 

Onverwacht mag ik meedoen met de talent pressure cooker van BioArt Laboratories

De afstudeershow van Willem de Kooning Academie sluit aan op de Dutch Design Week. Alom chaos en hectiek op de academie. Mijn frustratie maar ook spanning loopt dan snel weer op. Dus eigenlijk niet alleen chaos op de academie, maar ook in mijn hoofd. Mijn ervaring in het systeem daar is niet altijd even goed geweest. Ik ben opgelucht dat ik ben afgestudeerd, ondanks dat ik een aantal bijzonder goede leraren wel mis. In mijn derde jaar werd ik mentaal zo ziek dat ik anderhalf jaar thuis heb gezeten. Na twee jaar intensieve therapie kon ik eindelijk weer deelnemen aan de buitenwereld. Ik moet rust voor mezelf afdwingen. Ik krijg daar hulp bij van mijn hond, vriend, ouders en slaapmedicatie. Ik probeer nog steeds de balans te vinden in het grijze gebied. Ik vraag mezelf regelmatig af hoe lang het nog duurt voordat mijn balans verlies en verval. 

Ik probeer nog steeds de balans te vinden in het grijze gebied

Over een aantal maanden blik ik terug op deze tekst, tot dan zou ik je mogen vragen hoe het je lukt te balanceren?

Voel je vrij je antwoord door te sturen en me wellicht te verlichten.

X. Lauren

Uw antwoord aan Lauren kunt u sturen naar redactie@bk-info.nl

Onderstaand leest u de reacties die Lauren ontving

7 november

Hoi Lauren,
Balanceren is een goed woord want de balans vinden is de dood.
Alles dapper uitproberen en proeven wat goed is of verkeerd.
Groet van michiel gieskes

8 november

Beste Lauren,

Toen ik jouw brief in BK las over het zoeken naar balans moest ik denken aan de poëzie van Martin Bril
Wat we willen
Momenten
Van Helderheid
Of beter nog: van grote
Klaarheid

Schaars zijn die momenten
En ook nog goed verborgen

Zoeken heeft dus
Nauwelijks zin, maar
Vinden wel

De kunst is zo te leven
Dat het je overkomt

Die klaarheid, af en toe

Met deze poëzie begint het proefschrift “De innerlijke kracht van de ontwerper” van arbeids- en organisatiepsycholoog Dr. Robin Groeneveld.
Het proefschrift bevat voor de helft interviews met 19 ontwerpers over hun omgang met intuïtie tijdens hun ontwerpproces. Daarin worden diverse kansen en dilemma’s besproken die voor jou, Lauren, van nut kunnen zijn voor het vinden van de juiste balans.

Dit boek toont een manier van ontwerpen waarin de ontwikkeling van jou als ontwerper, de ontwikkeling van jouw intuïtie en het ontwerpproces met elkaar synthetiseren. Voorwaarde voor een dergelijke methodiek is dat jij bereid bent jouw intuïtie op een bewuste manier te leren hanteren, waardoor jij je zelf en jouw manier van ontwerpen steeds beter leert kennen. Je zal dan beter in staat zijn verschillende lagen van bewustzijn in jouw ontwerp-werkproces in te zetten. Mogelijk in eerste instantie zoeken en balanceren. Maar op den duur:

De kunst is zo te leven
Dat het je overkomt

Wens jou veel inspiratie

met vriendelijke groet,
Frank

24 november

Lieve Lauren,

Balanceren, daar heb ik vele, vele jaren niet over nadacht. Ben maar gewoon eerlijk. Doorgaan was het devies. Ik ben er niet mee opgegroeid. Integendeel. Mijn ouders, geboren voor de oorlog en vooral zich ontwikkelend erna dachten alleen aan ‘vooruit’ met telkens een beetje meer voorspoed en meer kansen scheppend voor hùn kinderen en zichzelf. Meer mogelijkheden dan zij zelf hadden kunnen ervaren door de tijd; jaren 30-40, WO II 40-45 hier en overzee en weinig geld tijdens de wederopbouw 45-60. Zich afwendend van het keurslijf van (het instituut) kerk en elke andere vorm van spiritualiteit, met uitzondering van literatuur, toneel, erfgoed en muziek en beeldende kunst.

Geboren in ‘64 loopt het leven in een dorp zoals het loopt in combinatie met het ouder-mantra ‘zet je in, doe je best’. Kleuterschool en lagere school, middelbare, studeren, op ‘t schoolplein staan voor ‘t ophalen van onze kids;  ik voelde mij een buitenbeentje en dikwijls onbegrepen.

Studeren, werken, opvoeden en mijn kinderen helpen om op een mooie wijze zelfstandig te worden dat waren mijn prioriteiten.

Nu, ouder, besef ik dat ik mij afgescheiden voelde. Of preciezer geformuleerd niet één met anderen. Ik besefte, voelde en wist niets over één voelen, één zijn met het universum en al dat is.

Sinds enige jaren komen veel zaken samen: opvoeding, werkissues, bewustwording en de  langdurige doodswens van mijn moeder met euthanasie als gevolg en nu de zorg voor mijn vader (89).

Bewustzijn helpt mij om mijn balans telkens weer te hervinden. En daarmee bedoel ik bewust Zijn. Niet meer, niets minder. Naar mijn ademhaling toegaan. Er zijn, in dit moment. Zonder oordeel over mijzelf en de ander.
Dagelijks naar de leegte toegaan middels yoga, (begeleide)meditatie, mantra’s, mandala’s kleuren, muziek, wandelen in de natuur, in de (moes)tuin werken bloemen observeren en fotograferen, naar kunst en over zee kijken en vooral een middel benutten dat bij mij past… waarmee ik mijzelf kan verlichten.

Ik las (best veel) zelfhulp boeken, lees over Boeddhisme en nu over Tao (en Teh) en raak er steeds meer van overtuigd dat ik alleen mijzelf kan helen en verlichten. Ik besef dat ik als wezen energie en licht ben. Soms – in rust- kan ik dat zien of ervaren.
Alles zit al in mij. De kunst aan mij om mij zo vrij te voelen daar uiting aan te geven. Belemmeringen werp ik zelf op.  Ook vandaag, in dit moment. Aan dankbaar zijn kan ik mijzelf herinneren. (Een mooi woord  her inneren,  het op nieuw inneren.)
Ik ben zelf mijn medicijn.

Therapie, zelfhulp boeken en adviezen te over in deze luxueuze westerse wereld. Ik heb ervaren dat het er voor mij op aankomt zelf het pad te volgen. Zelf elke dag ‘wakker’ te worden als ik (weer) ben ingedommeld. Zonder oordeel over mijzelf wederom wakker worden en mijn eigen leermeester zijn.
Ieder volgt zijn eigen pad.
Eenmaal op de weg kom ik steeds weer tegen dat bewust-zijn mij rust en inzicht geeft en mij leidt naar een hoger bewustzijn met helder waarnemen. Dat inzicht helpt mij mijn aardse zijn, horizontaal leven met 1000-en-1 dingen, gelijkwaardig te combineren met hoger bewustzijn. Dat uit zich in liefde, compassie en empathie. Soms ook wijsheid. Het aardse en het hogere heb ik allebei nodig. Misschien is dat voor mij balanceren.
Vallen, weer opstaan en telkens ‘wakker’ worden, ook na 2, 3 dagen -vroeger jaren, maanden, weken- komt nog steeds voor.  Zonder donker geen licht, zonder disbalans geen balans.

Harte groet, Lydia Helena

Lieve Lauren

Die balans is een van de moeilijkste dingen.
Ik ben op mijn eenendertigste naar de kunstacademie gegaan en ben in 1992 afgestudeerd.

Het mooie en moeilijke van kunstenares/kunstenaar zijn is dat je zelf en al jouw ervaringen en gedachtenspinsels in feite je gereedschap zijn.
Veel boeken, films en technieken horen er natuurlijk ook bij, maar de kern ben je zelf. Jij als uniek persoon.
Als jij iets presenteert sta je heel bloot voor de wereld, het grijpt dus diep in.
Bovendien leef je nooit een gelijkmatig leven en heb je altijd pieken en dalen.
Maar het is zo waardevol dat je dit kunt en mag doen.
Het enige advies dat ik je kan geven is accepteren dat het zo is. Regelmatig onderuit gaan en er op vertrouwen dat het weer goed komt.
Je bent een sterke persoonlijkheid! Je draagt iets belangrijks bij aan de wereld op een ander niveau.
Ik omhels je op afstand

Welkom in Volkel als je een keer wilt kletsen