Bubbel

In een park werd ik onlangs lastiggevallen door een vrouw die meende dat mijn hond haar hond had aangevallen en gebeten. Dat was niet het geval, mijn hond corrigeerde haar jonge hond. In de hondenwereld is dat vrij gewoon, maar daar gaat het nu niet om. Waar het om gaat is dat de vrouw geen idee had wat ze met haar frustratie en angst moest doen, binnen enkele seconden waren die veranderd in boosheid en agressie. Ze schoot in de aanvallende verdediging en het ging alleen nog over schuld en boete, waarbij ik de schuldige was die moest boeten. Ik had haar direct mijn excuses aangeboden voor het onstuimige gedrag van mijn hond, helaas kwamen die niet binnen. Wat volgde was een achtervolging vol beledigingen en bedreigingen aan mijn adres. Best naar, maar daar gaat het nu ook niet om. 

Kunst, dacht ik uren later

Waar het om gaat is dat het zo duidelijk was dat deze vrouw geen idee had hoe om te gaan met frustratie, angst, boosheid en met een persoon die zij schuldig achtte van wangedrag (ik was inderdaad te laat met het aanlijnen van mijn hond). Waarom ging ze zo ver dat ze me moest uitschelden en bedreigen? Waarom accepteerde ze mijn excuses niet, sterker nog, ze greep deze aan om mij de huid vol te schelden. En waarom kon ze ook na de eerste scheldpartij daar niet mee stoppen en vond ze het nodig mij te blijven achtervolgen?

Binnen enkele seconden waren frustratie en angst veranderd in boosheid en agressie

Kunst, dacht ik uren later. Misschien vergis ik me, maar mijn indruk van deze vrouw was dat ze daarmee niet veel in aanraking is gekomen. En zonder als de onvermijdelijke snob over te willen komen: ik denk werkelijk dat meer boeken, films, kunst, toneel haar een meer open kijk hadden kunnen geven op de samenleving, inclusief alles wat en iedereen die zich daarin bevindt, een meer open kijk op hoe je om kunt gaan met tegenslag en conflict, met mensen. Dat geldt natuurlijk niet alleen voor deze vrouw, dat geldt wellicht voor iedereen. Ook voor mannen als Netanyahu, Poetin, Trump, Wilders. 

Blijf kunst maken

Daarom een oproep die ik vast al vaker heb gedaan op deze plek: blijf kunst maken, blijf mensen een alternatief bieden voor de werkelijkheid die zich in hun hoofd en directe omgeving afspeelt. Blijf tonen dat we allemaal mensen zijn, dat niets een zekerheid is, dat alles anders kan, dat iedereen gelijk of ongelijk kan hebben en blijf vooral ook jongeren betrekken bij wat er wordt gemaakt (cultuureducatie!), bij alles wat een andere kijk geeft op wat dan ook, bij alles wat iedereen uit zijn eigen bubbel haalt. 

Hoe ik dit alles ga uitleggen, weet ik nog niet. Daar is wellicht de creativiteit van een kunstenaar bij nodig

Ik werd door de eerdergenoemde vrouw ruw uit mijn eigen bubbel gehaald en ik wilde er eerlijk gezegd zo snel mogelijk weer in terug kruipen. Maar zolang ik niet geïnternaliseerd heb dat niet iedereen het voorecht heeft en heeft gehad om regelmatig met kunst en andere cultuur in aanraking te komen en het leerproces dat daar naar mijn overtuiging vanzelf bij hoort, is het beter om iedere dag vrijwillig uit die bubbel te stappen. 

Hoe (en of) ik dit alles aan die mevrouw ga uitleggen, weet ik nog niet. Daar is wellicht de creativiteit van een kunstenaar bij nodig.