Opstarten met Marta Ramirez

ico Marta Ramirez

  • opstarten

30 december 2024
Beste lezers en collega’s,

Kennen jullie iemand met de tatoeage waarop staat: Mountains are calling and I must go? Ik herinner me dat ik er als tiener volledig door geobsedeerd was. Altijd dacht ik: ‘Die neem ik als ik volwassen ben’, om het jaren later volledig te vergeten. Herinneringen aan die gedachten gaan door mijn hoofd terwijl ik deze tekst schrijf, onderweg naar de Alpen.

Ik zou deze brief kunnen vullen met uitleg over hoe zwaar de afgelopen zes maanden waren sinds ik afstudeerde aan de HKU: mezelf overwerken in een bijbaan die ik haatte, alleen maar om een ongelooflijk dure huur in Rotterdam te kunnen betalen, omgaan met gevoelens van eenzaamheid, angst en de druk om niet in staat te zijn te creëren in die toestand. Maar dat doe ik niet. De gedachte om weer omringd te worden door bergen geeft me hoop.

Het belangrijkste dat de afgelopen maanden na mijn afstuderen is gebeurd, is de niet te stoppen wil om mezelf beter te leren kennen. Ik heb geleerd om ongemak niet te vermijden, maar ernaar te luisteren. Wat probeert het me te vertellen?

Tien dingen die ik heb geleerd over mezelf en mijn artistieke praktijk zes maanden na het verlaten van de kunstacademie:

1. Ik ben een academicus. Ik mis school, omringd worden door kennis en onderzoek. Levendige plekken waar breinen vol zitten met ideeën. Het is geen afkickverschijnsel; ik mis het oprecht.
2. Ik heb onderschat hoe krachtig het is om omringd te zijn door natuur.
3. Het losgekoppeld zijn van de natuur en mijn omgeving heeft mij en mijn praktijk te lang beïnvloed.
4. Kunst bestaat in een dynamische, emotionele wisselwerking met de wereld om ons heen, waarbij beide elkaar beïnvloeden. Zelfgenoegzaamheid verstikt creativiteit.
5. Het enige dat me ervan weerhield om mijn eerdere studies in ecologie te combineren met mijn artistieke praktijk, was angst om in twee dingen tegelijk te falen.
6. Kunst maken draait voor mij minder om het eindresultaat en meer om de lichamelijke activiteit, de choreografi e van materiaal en de emotionele processen.
7. In een wereld gevormd door kolonialisme en kapitalisme is het de verantwoordelijkheid van kunst om ons op nieuw te verbinden met de wereld om ons heen en de stemmen van de ongehoorden naar de oren van de onovertuigden te dragen.
8. Het ecosysteem van kunst werkt zoals het ecosysteem van een estuarium. Het heeft een of meer rivieren nodig die erin stromen en een vrije verbinding met de zee. Dynamische overgangsecosystemen die een hoog risico lopen door het huidige sociale en politieke klimaat. Hun overleving hangt daarom af van hun vermogen om hun identiteit te behouden terwijl ze voortdurend veranderen.
9. Geloof in mijn vermogen om te helen en in het vermogen van het ecosysteem om te helen. Neem sprongen in het onbekende.
10. Tegen de onvriendelijke innerlijke stemmen: daar is de deur.

En terwijl ik mijn lijst overdenk, laat ik jullie achter met de vraag: Waarom en hoe kan onze kunst een verschil maken in hoe we op crises reageren?

In een wereld die wordt overspoeld door milieuproblemen en sociale turbulentie, roept kunst ons op om te luisteren, te observeren en te reflecteren. Om passieve bewustwording te transformeren in actieve betrokkenheid. Alleen op deze manier kan het een instrument voor verandering worden.

We hebben duizenden keren gehoord dat kunst de wereld weerspiegelt. Maar het is de manier waarop kunst vormgeeft aan hoe we de wereld zien en erop reageren die er echt toe doet. Door de rommeligheid van het starten van een artistieke carrière te omarmen en in dat ongemak en die onzekerheid te leunen, kunnen we misschien de crises onder ogen zien die onze aandacht vereisen. Het gaat om het creëren van ruimtes waar transformatie mogelijk is, waar zowel de kunstenaar als de kijker deel uitmaken van een voortdurend gesprek over wat voor ons ligt, en hoe we ervoor kiezen het samen te navigeren.

Voor nu laat ik jullie, de bergen roepen, en ik moet gaan.
Marta Ramirez 

nl_NL_formalDutch