oktober 2025
Het is niet eens zozeer dat het nu zo vaak voorkomt, misschien ligt het aan m n veranderde antwoord. De vraag ‘Wat doe je, studeer je?’ lijkt bij elke nieuwe ontmoeting terug te keren.
Dit is het tweede schooljaar dat ik niet mijn nieuwe rooster in mijn agenda schrijf, ik studeer namelijk niet meer. De grootste onwennigheid, zoals ik die beschreef in mijn vorige brief, is er inmiddels wel van af, maar ik kan niet zeggen dat ik het helemaal uitgevogeld heb. Het blijft een zekere zoektocht naar routine, voelen waar ik ‘ja’ of ‘nee’ op mag zeggen, maken en ook juist niet maken en ervoor zorgen dat bijbanen voor erbij blijven. Het is een continu aftasten naar prioriteiten stellen en deze even later weer herschikken.
Sommigen zijn nu een master aan het doen, anderen werken, een deel werkt dagenlang in een atelier, een ander deel maakt sporadisch thuis wat.
De afgelopen week heb ik meer oud-klasgenoten van de academie gezien en gesproken dan in een lange tijd. (Dit is een voorbeeld van prioriteiten nog even willen herschikken, want wat was het fijn!) Men zegt weleens dat het beter is om je niet te vergelijken, iedereen bewandelt immers een ander pad, maar op een manier kunnen al die verschillen ook bevestigend werken. Sommigen zijn nu een master aan het doen, anderen werken, een deel werkt dagenlang in een atelier, een ander deel maakt sporadisch thuis wat. We weten het nog niet helemaal, we beamen allemaal dat het veel korter dan een jaar (en een zomer) lijkt te zijn dat we afgestudeerd zijn. Misschien dat Sam met zijn brief wel in de roos schiet: een jaar is eigenlijk ook ongelooflijk kort.
Maar goed, ‘wat doe je, studeer je?’ hoor ik dus voor mijn gevoel erg vaak. Ik weet alleen niet precies wat ik doe. Meestal vertel ik in dit soort situaties wel dat ik aan de kunstacademie gestudeerd heb, wat leidt tot: ‘ohh, dan ben je dus kunstenaar?’ In principe wel, alleen herken ik mijn maakproces en tempo niet dusdanig als mijn maakproces tijdens mijn studietijd, dus vind ik het soms lastig om mezelf zo te bestempelen. Soms vertel ik in deze situaties niets over kunst, gewoon omdat het zo’n kort beleefd praatje is, of omdat ik in een verlegen bui ben. Dan gaat het over de bijbanen die we hebben, over het verlangen meer te willen lezen (een bibliotheeklidmaatschap is één ding, daadwerkelijk meer lezen iets anders), de staat van de wereld (oei) en hoe fijn het waterige herfstzonnetje vandaag op onze huid voelt.
De manier waarop ik mijn kunstenaarschap introduceer en vormgeef, gaat hoogstwaarschijnlijk veranderlijk blijven.
Het heeft een poos geduurd voordat dit okee aanvoelde, gedurende mijn academietijd was de studie die ik deed een soort definiërende factor voor wie ik ben en wat ik doe. Nu dat veranderd is, voelt het soms haast krom als ik dat niet benoem wanneer ik mezelf introduceer. Feit is, soms zijn gesprekken kort, soms voelt de kunst dichterbij en soms vergeet ik dat, hoe fijn het op de academie ook was, ik nog een heel leven aan kunstenaarschap tegemoet ga. De manier waarop ik mijn kunstenaarschap introduceer en vormgeef, gaat hoogstwaarschijnlijk veranderlijk blijven.
Ik ben het nog aan het uitvogelen en ik poog dat in het bijzijn van anderen te doen
Nu ja, misschien denk ik hier over een jaar weer heel anders over, want als er iets blijvend is, is het toch wel verandering. Voorlopig kijk ik in ieder geval met bewondering toe naar al die verschillende paden van de mensen die een deel van de route samen met m gewandeld hebben. Hoe we onszelf noemen mag ook best een bijzaak zijn. Dus, wat doe ik, studeer ik? Lang antwoord kort: nee, ik studeer niet meer, ik ben het nog aan het uitvogelen en ik poog dat in het bijzijn van anderen te doen. Ik heb een erbij-baan, ik probeer een paar dagen in de week in het atelier door te brengen en ik ben een beetje een huismus, want met een beetje geluk komt de kat van mijn buurvrouw bij mij buurten. Oh, en ik ben kunstenaar, meestal.
Liefs, Esmée
P.S. Hoe noemen jullie jezelf?
Dutch 
English