Lieve lezers,
Ik probeer me te herinneren hoe mijn leven er precies een jaar geleden uitzag.
Ik pak mijn agenda van vorig jaar uit de kast om te kijken waar ik mee bezig was, maar daar kan ik het niet vinden. Op de plank eronder ligt een stapel ongeordende papieren. Toen ik een jaar geleden aan het afstuderen was heb ik samen met mijn Coach een tweede planning gemaakt voor in mijn studio. De planning liep van maart tot half juli; een week na de eindexpo. Die duidelijke ordening van een jaar geleden is nu gereduceerd tot een stapeltje chaos achterin een kast.
Om alles bij te houden heb ik gekleurde sticky notes gebruikt. Alles viel te verdelen in vier categorieën; maken, regelen, schrijven en handig-maar-niet-nodig. Als ik dat allemaal afkreeg zou ik slagen. En zowaar, het is gelukt! Ik kreeg het af en ik studeerde af. Daarna ben ik een maand op vakantie geweest. Het was heerlijk!
En zowaar, het is gelukt! Ik kreeg het af en ik studeerde af
Na de vakantie ben ik het huis gaan inrichten (ik was net verhuisd), ben ik zzp’er geworden, heb ik geprobeerd een baan te krijgen in de decorbouw, heb ik wat kunstdingen gedaan, een expo’tje gehad hier en daar, ben bezig geweest met neurodiversiteit, netwerken en ik heb vooral heel veel geregeld. Maar het ging allemaal niet in hetzelfde tempo als met het afstuderen, en de chaos sloop langzaam terug in mijn leven. Het werd een constant gevecht om alles georganiseerd en duidelijk te houden.
Nu, een jaar later, zit ik hier op mijn werkkamertje thuis. Ik heb sinds twee weken een baantje als schoonmaakster bij mensen thuis, sinds één week een plekje in een gedeelde studio in Kanaleneiland en over twee weken een residency bij Mediamatic. Voor mijn gevoel gaat het nu eindelijk allemaal écht beginnen!
En toch heb ik het gevoel dat ik achterloop. Dat ik niet genoeg heb gedaan. Ergens zit er een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: “Ik had harder moeten werken en meer moeten organiseren, had naar meer openingen moeten gaan en beter contact moeten houden met klasgenoten en andere mensen de afgelopen zes maanden.”
Voor mijn gevoel gaat het nu eindelijk allemaal écht beginnen!
Mijn doel was afstuderen, maar (!) zonder een burn-out te krijgen. Dus in plaats van gewoon maar chaotisch aan de slag te gaan zoals ik dat normaal doe en dan wanhopig gestrest worden aan het eind, heb ik vooruit gepland, taken verdeeld en hulp gevraagd.
En het is gelukt! ik heb geen burn-out gekregen tijdens of na het afstuderen. Maar soms schrik ik als ik de verhalen van mijn klasgenoten hoor. Vrijwel alle klasgenoten die ik heb gesproken sinds het afstuderen zeggen dat ze het afgelopen jaar een burn-out hebben gehad of er nu een hebben. En dat is misschien ook niet zo gek als je op school zo vaak te horen krijgt “in de eerste twee jaar zeg je gewoon tegen alles ‘Ja!’”.
Soms schrik ik als ik de verhalen van mijn klasgenoten hoor
Ik ben blijdat ik rustig aan heb gedaan en mezelf tijd heb gegeven om op te starten want het is zeker niet makkelijk. Maar ik vind het lastig om te horen dat ‘de kunstwereld nu eenmaal zo is’, en dat je geen échte kunstenaar kunt worden als je geen tweehonderd procent geeft (honderd procent over je capaciteit heen dus).
Ik hoop dat het niet waar is, want ik ben niet van plan mezelf kapot te maken om een échte kunstenaar te worden. Ik word graag een échte kunstenaar op mijn eigen termen.
Liefs,
Renske Tiemersma
P.S. Ik ben heel benieuwd wat jouw ervaring hiermee is. Heb je zelf weleens een burn-out gehad en zo ja, hoe ben je ermee omgegaan?
Dutch 
English